مدیریت، سیاست، حقوق، معماری، اقتصاد، بیمه،.. | آموزش، کاریابی، رایانه، وب،.. | ورزش، تغذیه، بهداشت حرفه،.. | پزشکی، اورژانس، دارو، روان،،.. | مذهب، هنر، تاریخ،...
Tags: بهداشتکار, کاردان بهداشت, وزارت بهداشت
تعداد نمایش ها: 4526
منبع:
سپید
مطالب مرتبط:
کارکنان دندان پزشکی حد واسط؛ باید ها و نبایدها
اثر افزایش تعداد دانشکده‌های دندان‌پزشکی بر وضعیت سلامت دهان جامعه
ما متولی سلامت مردمیم؛ نه حافظ منافع دندان‌پزشکان | دکتر فاضل
مدیریت، سیاست، حقوق، معماری، اقتصاد، بیمه،...
جای مبهم پیشگیری در سیاست سلامت
دکتر رضا حسين پور- دندان پزشک، متخصص بیماری های دهان
معاون دفتر بيمه‌هاي درماني وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعي
اخيرا موضوع جذب دانشجو در رشته بهداشت دهان به شکل جديدي در سطح وزارت بهداشت مطرح شده‌است؛ جذب دانشجو از داوطلبان مناطق روستايي و فعاليت ايشان پس از فارغ‌التحصيلي در همان مناطق يعني روستاها و شهرهاي کوچک و ارائه خدمات پيشگيرانه به ايشان...
استدلال متوليان امر اين است که پيشگيري و ارتقاي سلامت دهان لزوما با تربيت بيشتر دندان‌پزشکان محقق نمي‌شود مضافا اينکه دندان‌پزشکان رغبتي به حضور در روستاها و مناطق دورافتاده ندارند. در اينکه نفس عمل خوب است و در اين وانفساي تسلط ايمپلنت و خدمات لوکس و زيبايي بر حوزه دندان‌پزشکي اقداماتي اين چنين، شايسته تقديرند نبايد شک کرد. شايد الگوي کشورهاي توسعه‌يافته نيز کم‌و‌بيش توجه به خدمات پيشگيرانه و تربيت نيروي‌انساني موردنياز براي انجام اين مهم را تاييد کند ولي نگراني‌هايي درخصوص دستيابي به اهداف اين طرح وجود دارد که بد نيست پيش از آغاز، به آنها توجه شود:
1.متاسفانه تجربيات گذشته در حوزه سلامت نشان مي‌دهد که در کشور، کم نبوده‌اند طرح‌هاي خوبي که پس از ارائه، هرگز عملياتي و اجرايي نشده‌اند، طرح‌هايي که هزينه‌هاي زيادي را نيز بر دوش مردم گذاشته‌اند. درخصوص چرايي اين امر شايد ساعت‌ها بتوان صحبت کرد که در حوصله اين مقال نمي‌گنجد. با اين همه بي‌ثباتي در مديريت‌ها، تعدد مراکز تصميم‌گيري و ضعف‌هاي نظارتي از اهم دلايل هستند بنابراين ممکن است مديراني امروز ايده‌هاي خوبي را مطرح کنند که فردا روز نه خود باشند که اجرا شدن آنها را پيگيري کنند و نه آيندگان تمايلي به اجراي چنان طرح‌هايي داشته باشند و درصورت اجرا نيز تضميني بر نظارت مطلوب بر آنها وجود نداشته باشد. همچنين مديران امروز ممکن است طرح‌هاي خوبي را پيشنهاد کنند که پس از تصويب، اجراي آن در حوزه اختيارات اين مديران نباشد و طرح‌ها در تلاقي با منافع ساير حوزه‌ها ناتمام يا به شکل نامطلوب اجرا شوند بنابراين بد نيست پيشنهاددهندگان اين طرح يک بار جايگاه خود را در حوزه سلامت ارزيابي کنند و همه جوانب امر را بسنجند تا اين طرح نيز به سرنوشت برخي طرح‌هاي ديگر دچار نشود.
2.اينکه چرا بايد پيشگيري و آموزش بهداشت را از روستاها آغاز کرد جاي تأمل دارد. به نظر مي‌رسد که شهرنشينان باوجود دسترسي بيشتر به خدمات دندان‌پزشکي، به دليل سبک زندگي و فرهنگ شهرنشيني مبتني بر مصرف بيشتر غذاهاي ناسالم، بيشتر از روستاييان در معرض بيماري‌هاي دهان و دندان قرار دارند.
تا زماني که شبکه‌هاي بهداشتي درماني جذابيت‌هاي لازم براي فعاليت دندان‌پزشکان را نداشته باشند، افزايش فارغ‌التحصيلان، چه دندان‌پزشک و چه بهداشتکار، به فعال شدن آنها کمکي نخواهد کرد. يکي از مشکلات اين سيستم که در گذشته نيز دندان‌پزشکان طرحي را به نيروهاي غيرفعال در اين مراکز تبديل کرده بود، روش پرداخت به ايشان است. روش‌هاي پرداخت ثابت (Salary or Fix payment) در نبود نظارت کافي هيچ انگيزه‌اي براي دندان‌پزشک باقي‌نمي‌گذارد. نتيجه اينکه دندان‌پزشک يا بهداشتکار به انحاي مختلف از انجام کار در اين مراکز شانه خالي مي‌کند و برعکس در مطب که روش دريافت کارانه‌اي است (Fee for service) با شدت و حدت تمام کارمي‌کند. بنابراين بهتر است مسوولان قبل از آغاز طرح و تکرار تجربه گذشته بضاعت خود را در تغيير شيوه پرداخت ارزيابي کنند.
3.وزارت بهداشت به علت گستردگي و تعدد وظايف، همواره با کمبود منابع مواجه است. اين کمبود در شبکه‌هاي بهداشتي و درماني نيز مشهود است. نگاهي به وضعيت دارو در مراکز بهداشتي و درماني به خوبي مويد اين مطلب است. قطعا مواد و ملزومات دندان‌پزشکي در اولويت بالاتري از دارو قرار ندارند، بنابراين مي‌توان پيش‌بيني کرد که پس از فارغ‌التحصيلي اين گروه بهداشتکاران نيز هر روز به انحاي مختلف و به‌دلايل فوق‌الذکر، شاهد رکود و سکون واحدهاي دندان‌پزشکي باشيم.
4.تجربه توزيع طرح نيروي‌انساني (دندان‌پزشکان عمومي و متخصص) نشان مي‌دهد که در عمل چيزي غير از خواسته‌ها و مکنونات قلبي مسوولان اتفاق مي‌افتد. آيا پيش‌بيني اينکه اين گروه جديد نيز پس از فارغ‌التحصيلي و هنگام تقسيم، مشمول تبصره‌ها و توصيه‌ها و سفارشات بشوند کار دشواري است؟
5.خيل عظيم دندان‌پزشکان بيکار در راهند. يک ضرب و تقسيم ساده نشان مي‌دهد که در 10 سال آينده بازار ارائه خدمات دندان‌پزشکي (Supply) از تقاضا(Demand) پيشي خواهد گرفت. آيا بهتر نيست براي جذب و توزيع همين افراد برنامه‌ريزي کرد و بيکاري در اين قشر را تشديد نکرد؟
در پايان ممکن است مسوولان اعلام کنند که حل بسياري از مشکلات فوق‌الذکر در حوزه اختيارات ايشان نيست که اين خود دليل محکمي است بر اينکه اجراي اين طرح نيز بدون رفع مشکلات و موانع و برنامه‌ريزي صحيح به همان دردي مبتلا خواهد شد که بسياري از طرح‌هاي ديگر گرفتار آن شده‌اند.
معاون دفتر بيمه‌هاي درماني وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعي
اخيرا موضوع جذب دانشجو در رشته بهداشت دهان به شکل جديدي در سطح وزارت بهداشت مطرح شده‌است؛ جذب دانشجو از داوطلبان مناطق روستايي و فعاليت ايشان پس از فارغ‌التحصيلي در همان مناطق يعني روستاها و شهرهاي کوچک و ارائه خدمات پيشگيرانه به ايشان...
استدلال متوليان امر اين است که پيشگيري و ارتقاي سلامت دهان لزوما با تربيت بيشتر دندان‌پزشکان محقق نمي‌شود مضافا اينکه دندان‌پزشکان رغبتي به حضور در روستاها و مناطق دورافتاده ندارند. در اينکه نفس عمل خوب است و در اين وانفساي تسلط ايمپلنت و خدمات لوکس و زيبايي بر حوزه دندان‌پزشکي اقداماتي اين چنين، شايسته تقديرند نبايد شک کرد. شايد الگوي کشورهاي توسعه‌يافته نيز کم‌و‌بيش توجه به خدمات پيشگيرانه و تربيت نيروي‌انساني موردنياز براي انجام اين مهم را تاييد کند ولي نگراني‌هايي درخصوص دستيابي به اهداف اين طرح وجود دارد که بد نيست پيش از آغاز، به آنها توجه شود:
1.متاسفانه تجربيات گذشته در حوزه سلامت نشان مي‌دهد که در کشور، کم نبوده‌اند طرح‌هاي خوبي که پس از ارائه، هرگز عملياتي و اجرايي نشده‌اند، طرح‌هايي که هزينه‌هاي زيادي را نيز بر دوش مردم گذاشته‌اند. درخصوص چرايي اين امر شايد ساعت‌ها بتوان صحبت کرد که در حوصله اين مقال نمي‌گنجد. با اين همه بي‌ثباتي در مديريت‌ها، تعدد مراکز تصميم‌گيري و ضعف‌هاي نظارتي از اهم دلايل هستند بنابراين ممکن است مديراني امروز ايده‌هاي خوبي را مطرح کنند که فردا روز نه خود باشند که اجرا شدن آنها را پيگيري کنند و نه آيندگان تمايلي به اجراي چنان طرح‌هايي داشته باشند و درصورت اجرا نيز تضميني بر نظارت مطلوب بر آنها وجود نداشته باشد. همچنين مديران امروز ممکن است طرح‌هاي خوبي را پيشنهاد کنند که پس از تصويب، اجراي آن در حوزه اختيارات اين مديران نباشد و طرح‌ها در تلاقي با منافع ساير حوزه‌ها ناتمام يا به شکل نامطلوب اجرا شوند بنابراين بد نيست پيشنهاددهندگان اين طرح يک بار جايگاه خود را در حوزه سلامت ارزيابي کنند و همه جوانب امر را بسنجند تا اين طرح نيز به سرنوشت برخي طرح‌هاي ديگر دچار نشود.
2.اينکه چرا بايد پيشگيري و آموزش بهداشت را از روستاها آغاز کرد جاي تأمل دارد. به نظر مي‌رسد که شهرنشينان باوجود دسترسي بيشتر به خدمات دندان‌پزشکي، به دليل سبک زندگي و فرهنگ شهرنشيني مبتني بر مصرف بيشتر غذاهاي ناسالم، بيشتر از روستاييان در معرض بيماري‌هاي دهان و دندان قرار دارند.
تا زماني که شبکه‌هاي بهداشتي درماني جذابيت‌هاي لازم براي فعاليت دندان‌پزشکان را نداشته باشند، افزايش فارغ‌التحصيلان، چه دندان‌پزشک و چه بهداشتکار، به فعال شدن آنها کمکي نخواهد کرد. يکي از مشکلات اين سيستم که در گذشته نيز دندان‌پزشکان طرحي را به نيروهاي غيرفعال در اين مراکز تبديل کرده بود، روش پرداخت به ايشان است. روش‌هاي پرداخت ثابت (Salary or Fix payment) در نبود نظارت کافي هيچ انگيزه‌اي براي دندان‌پزشک باقي‌نمي‌گذارد. نتيجه اينکه دندان‌پزشک يا بهداشتکار به انحاي مختلف از انجام کار در اين مراکز شانه خالي مي‌کند و برعکس در مطب که روش دريافت کارانه‌اي است (Fee for service) با شدت و حدت تمام کارمي‌کند. بنابراين بهتر است مسوولان قبل از آغاز طرح و تکرار تجربه گذشته بضاعت خود را در تغيير شيوه پرداخت ارزيابي کنند.
3.وزارت بهداشت به علت گستردگي و تعدد وظايف، همواره با کمبود منابع مواجه است. اين کمبود در شبکه‌هاي بهداشتي و درماني نيز مشهود است. نگاهي به وضعيت دارو در مراکز بهداشتي و درماني به خوبي مويد اين مطلب است. قطعا مواد و ملزومات دندان‌پزشکي در اولويت بالاتري از دارو قرار ندارند، بنابراين مي‌توان پيش‌بيني کرد که پس از فارغ‌التحصيلي اين گروه بهداشتکاران نيز هر روز به انحاي مختلف و به‌دلايل فوق‌الذکر، شاهد رکود و سکون واحدهاي دندان‌پزشکي باشيم.
4.تجربه توزيع طرح نيروي‌انساني (دندان‌پزشکان عمومي و متخصص) نشان مي‌دهد که در عمل چيزي غير از خواسته‌ها و مکنونات قلبي مسوولان اتفاق مي‌افتد. آيا پيش‌بيني اينکه اين گروه جديد نيز پس از فارغ‌التحصيلي و هنگام تقسيم، مشمول تبصره‌ها و توصيه‌ها و سفارشات بشوند کار دشواري است؟
5.خيل عظيم دندان‌پزشکان بيکار در راهند. يک ضرب و تقسيم ساده نشان مي‌دهد که در 10 سال آينده بازار ارائه خدمات دندان‌پزشکي (Supply) از تقاضا(Demand) پيشي خواهد گرفت. آيا بهتر نيست براي جذب و توزيع همين افراد برنامه‌ريزي کرد و بيکاري در اين قشر را تشديد نکرد؟
در پايان ممکن است مسوولان اعلام کنند که حل بسياري از مشکلات فوق‌الذکر در حوزه اختيارات ايشان نيست که اين خود دليل محکمي است بر اينکه اجراي اين طرح نيز بدون رفع مشکلات و موانع و برنامه‌ريزي صحيح به همان دردي مبتلا خواهد شد که بسياري از طرح‌هاي ديگر گرفتار آن شده‌اند.
Tags: بهداشتکار, کاردان بهداشت, وزارت بهداشت
تعداد نمایش ها: 4526
منبع:
سپید
مطالب مرتبط:
کارکنان دندان پزشکی حد واسط؛ باید ها و نبایدها
اثر افزایش تعداد دانشکده‌های دندان‌پزشکی بر وضعیت سلامت دهان جامعه
ما متولی سلامت مردمیم؛ نه حافظ منافع دندان‌پزشکان | دکتر فاضل
| پویا Pouya, 22/10/2011 09:05:27 pm |
|
همکار خوبم دکتر حسین پور،
از این که مصاحبه ایردن با دکتر خوش نویسان را -که در پیام شماره 26 ایردن و همچنین خبرگزاری های مختلف منتشر شده- به نحو شایسته ای تحلیل کرده اید از شما سپاسگزاریم. از دکتر شایان امین، دبیر ویژه نامه دندان پزشکی سپید و همکارانش هم که سبب ساز نگارش و انتشار این مطلب شدند آرزوی تداوم در مسیر خدمت بی توقع فرهنگی به جامعه نیازمندمان را دارم. پویا |
مدیریت، سیاست، حقوق، معماری، اقتصاد، بیمه،...