یک نامه سرگشوده

"برای مال و مقام بندگی انسان رانپذیرید

که جز خداونه دو جهان کسی شایسته بندگی نیست"

ریاست دانشکده دندان پزشکی دانشگاه مشهد

جناب دکتر مصطفی شهابی


با درود و سلام بر پیامبر بزرگ اسلام، که کتاب معجره اش و اولین وحی بر ایشان" بخوان به نام خدایت" بود. فرمانی در چهارده قرن قبل که هرگز بر هیچ پیامبری عطا نشده بود، بر مردی امّی فرود می‌آید که خواندن و نوشتن نمی توانست ولی کلامش بی‌نظیر و بدیل ماند و امروزه بیش از یک میلیارد انسان کتابش را می خوانند تا از بندگی نفس برهند و رستگارشوند. می دانم که شما این کتاب مقدس را خوانده اید و امیدوارم با درک مفاهیم خوانده باشید.


جوان‌ترین فرزندم بیش از نیم‌قرن سن دارد و نوه ام بیش ازشما که عزیز و محترمم هستید. هنوز شما را ندیده‌ام، ولی به حکم مولای متقیان که "هرکس برمن کلمه ای آموخت من را مطیع و مدیون خویش کرد" نوشته‌ای دربالا از شما خواندم و نکات بسیاری از آن آموختم که جای بحث وتفسیرش این جا نیست. همین قدر اشاره می کنم که انسان در آموختن و رابطه با اجتماع است که انسان می شود. چه بسیار انسان ها که می نویسند و می گویند، ولی راه به رستگاری وخدمت به خلق نمی برند. مثالش خود من که هنوز هم از دید دوستان دارم درجا می زنم و حرکتی که درخور تقدیر باشد، تقدیم نکرده مانده‌ام. با این اقرار می‌پذیرم که درخور توجه مقام ریاستی که ساخته صرف وقت وتلاش و کوشش وجوانی همه ما دندان پزشکان مو سفید کرده بوده، نباشم ولی دوست دارم به عنوان یک مرد هشتادوچهارساله‌ی معمولی، درسی را که از پدرم آموختم را در محضر پسرم پس بدهم.


"می دانم که کم‌دانم ولی باور دارم که کم‌دانی نادانی نیست. نادانی، به باور من کم‌دان،، مطلق دانستنِ دانسته‌های ماست. اگر در موضوعی مطلق‌اندیشی کردیم و راه را برباور های دیگری بستیم و به فرمایش خاتم انبیا محمد مصطفی که براو سلام و درود باد، مشورت و شور نکردیم، نخواندیم، نپرسیدیم، نجُستیم و نخواستیم بدانیم و تصور کردیم که باورمان حق مطلق است، این «نادانی» است که راه به «تعصب» و «خشونت» می گشاید و پسندیده نیست."

آیا من اشتباه می‌کنم؟

اگر نیازی به پرسش بود، با حاج‌آقا واعظ طبسی، تولیت آستان قدس رضوی مشورت فرمایید. پیش از این‌که شما به دنیا بیایید، ما باهم دوست و هم‌فکر بر علیه ظالم کژ اندیش بودیم!

موفقیت شما را درپیش‌برد اهداف فرهنگی تان آرزو دارم.

خداوند نگهدار آنها باد که به پیشبرد امور خلق و ترویج اخلاق می اندیشند

امیر اسماعیل سندوزی

www.sondouzi.ir

[email protected]

یک خبر و هزاران سلام

این روزها "ایردن" آب به لانه مورچه، که من باشم ریخته، چندین ایمیل از دوستان و همکاران میان سالم که زمانی جوان بودند داشتم که پرسیده اند چه می کنم و آیا به ایران نمی خواهم بروم؟ بنویسم: که درزمان حاضرمن مانند ماهیِ از اب بیرون و پلنگ پیر دراب افتاده شده ام! از طرفی تقلا می کنم که برگردم به اب، که وطن و زادگاهم است و شیره جانم، از سوی دیگر می دانم در آن آب دل خواهم امکان ازادی و رها زیستن، چنان که افتد و دانید، ممکنم نیست. چرا؟ خودتان، به زحمت سرتان را از زیر اب کردن رهانیده اید و دلتان خوش است که هنوز در بیرون زیست می کنید، به جای مکان دربسته او و این، که بهتر از من می دانید کجاست . چندی پیش به لطف دوستان قراربود بزرگداشت شفاهی ای برگذار بشود. نه سکه بهار ازادی می دانند و نه کتاب و خطی، من تصور می کردم که در زندگی اجتماعی ام، اگر منشائ اثری نبوده ام، بی آزاربوده ام. نه بَدِ کسی را خواسته بودم نه کسی بودم و مصدر امر و اموری که فرصت این جور کارها را داشته باشم. دلم" همان لخته خون گرم که قلب است نام ان" بعداز هشت دهه واندی، تالاپ تلوپ کردن، شده است مثل" خانه قمر خانم"- سریالی به همین نام درنلویزیون ایرانِ ان زمان، که از ظلم وبی عدالتیش به دامان عدالت پرور اسلام ناب مرحوم علی شریعتی پیوستیم و به اسلام ناب تر جناب اقای رئیس جمهورمحترم فعلی مان رسیدیم- که درهرگوشه و زاویه و جا و مکانش چندین تفر جا خوش کرده اند. ماندگارشده اند و صاحب خانه. که با عشق به درون شده اند و با جان هم، گمان نیارم که به درشوند. خود شما هم که دارید این سطور را می خوانید، جا ومکان و شأن و مقامی والا درا ین "دل خانه " ام دارید. نوشتن همین نامه دلیل جا و مقام داشتن تان است در آن خانه فمر خانم! بنابر آن غزل هوش ربای استاد سخن سعدی که می فرماید" باید اول زتو پرسید که چنین خوب چرائی" از شما می پرسم: "آیا چنین دل "خانه قمرخانم "یِ پر مستاجرِ خوش و دلنشین من، جائی برای کینه، عناد، یا طبیعت ناکرده برای بد خواهی دیگران دارد؟" به انسانیت تان سوگند که جای برای اینگونه مضرات نداشته و ندارد. اما در آن بزرگداشت که من را هم دعوت کرده بودند و همت سفرم بود ولی رخصت سفرم نبود.
یک روز مانده به برگزاریِ بزرگداشت رایگان. شیرپاک خورده ای به مقامات امنیتی گزارش می کند که این بابا- همان پلنگ پیر دراب افتاده ودوستدار شما- عضو گروه منافقین و بزرگداشت اش مذموم است! مقامات- که نمی دانم که و چه کسانی بوده اند- در حالیکه پرونده همه را در زیر بغل دارند، دستور می دهند، خوشبختانه، این بزرگداشت ان "کوچک زاد" برگزار نشود. که از دید من نباید هم برگزار می شد. چون مورچه چیست که کله پاچه اش را بار بگذارند؟ و عده ای راهم دعوت کنند؟ جالب تراینکه کسی که مهری درحقم، بی تظراته دارد، برایم ایمیل کرد که خوشبختانه" رفع سوء تفاهم شد و مقامات که با یک کشمش تهمت گرمی شان کرده بود، فورا، باز هم خوشبختانه- چون تمهت ناروایی بود-سردی شان درحد رفع گرمی کرده است! مراسم به نوعی برگزار شده حالا چرا این قصه را نوشتم برای این است که، درهمین جا بنویسم که هرکه بوده و هرچه گفته را به دل نگرفته ام و ذره ای دلخوری در این دل پر از عزیزانم ندارم. یعنی جایی دیگر، برای کینه ندارم. دعایش را به جان دکتر نامسلمانی کردم که اجازه سفر نداد. که به دعوت مقامات دعوت کننده بیایم وسنگ رویخ بشوم! افسوس هم خوردم که ازفیض زیارت دوستان برای ده سالی محروم بودم، محروم ترشدم.
اما سئوال شما عزیزان درنامه ها وپیام های الکتروئنیکی تان اینست که، چطورم و چه می کنم. چطوری بودنم جوابش ساده است. خوبم و ملالی ندارم جز دوری از همه شما عزیزانِ مهربان که می دانم مهر ومهربانی های فراوان شما را، به عنوان ارزشمندترین هدیه تان همیشه همراه دارم. مخصوصا مراجعین به مطب ام که در این بیش از سیزده سال دوریم ذره پروری کرده اند و سنگ تمام گذاردنند و سپاس شان برگردنم نه، بلکه، بر دل و جانم همچنان باقیست، باقی باشد که توشه راه طویلی بود و هنوز هم هست، که دارد کوتاه و کوتاهتز می شود. فورا شیشه یاس را محکم برزمین بزنم که من اگر از چنگ مارشال عزرائیل گریختم، به نیرو و توان اراده و عشق و امیدم به بودن بود که ماندم. و گرنه با ده درصد امید به زنده ماندن و بیش از شانزده ساعت جراحی کردن "آدم" از دَمِ تیز تبغ جراحی آدم بیرون نمی آید. گوشت قیمه شده در می آید که باید معلول ومفلوج بشود. که بودم. تازه اب روغنش را با پرتو درمانی سر و گردن زیاد کردنند که هربار مرا زنده می بردند و خمیر و خسته و نیمه جان می آوردند! تن و جان تان به سلامت. علم پزشگی، اعجاز جراحی و فیزیوتراپی، جناب مارشال عزراییل را خجل کرد. عنایت حضرت دوست بیش از این منم زدن هاست. بگذریم. با ورزش، تمرین، و تشویق ازصندلی چرخدار گریخت آن که دلش، همان خانه قمرخانمش، زنده بود به عشق. بیش از سیزده سال است که دارم؛ می خوانم(کتاب)، می کشم( نقاشی)، می سازم(مجسمه)، می آموزم ومی آموزانم و در اوقات فراغتم می نویسم. بیش از دویست سیصد؛ طرح، نقاشی، مجسمه و کار کلاژ ساخته و انبار کرده ام . قرار بود و هنوز هم، پس از ده سال، قرار است سازمان گسترش فرهنگی- هنری شهرداری تهران این کارها را که به جان ساخته و انبار کرده ام را از سرزمین شیطان بزرگ به مهد اسلام خودمانی منتقل کند. که یقینا خواهدکرد. دیر و زود می شود ولی دلم خوش است که سوخت و سوز نمی شود. البته بعد از گذر از روزن زمانم شاید بهتر و جدی تر این کار را بکنند! حد و حدود توقع و انتظارم را سالهاست آورده ام چندین و چند درجه زیر صفر، صفر یقینا خوشحالم می کند. که هستم.
دانسته وندانسته، چه می کنم را هم شرح دادم تا فرصتی باشد و برای عزیزانم بنویسم که چه نمی کنم. گویا زمان و امکانش را پویای "ایردن" فراهم کرده است. خیردرپیش.....