نظر دکتر شمس الدین تابش درباره ایشان

سپید دندان‌پزشکی۴

گفتگو با دکتر جعفر دادمنش
یک عمر در راه اموختن

دکتر سیامـک شایـان امین بر اساس آوانمای مصاحبه چهارسال پیش ایردن با استاد،
طی نشستی نو، با ایشان گفتگویی دیگر داشته است

 
دکتر جعفر دادمنش متولد 25 شهریور 1311 در شهر تبریز است، اما وقتی به سرزندگی چهره و شادابی کلامش را می‌بینید محال است باور کنید روبروی یک پیشکسوت هشتاد ساله حوزه دندان‌پزشکی نشسته‌اید که هنوز هم چون گذشته در حوزه علمی و صنفی فعال است.
دکتر دادمنش دوره تخصصی خود را در رشته پروتزهای دندانی در دانشگاه نیویورک گذرانده و با عشق به تدریس به وطن بازگشته است. در سال 1357 به افتخار استادی دانشکده دندان پزشکی دانشگاه تهران رسیده است. از اولین روزهای تاسیس انجمن دندان پزشکی ایران در ان حضور فعال داشته و در میانه گفتگو اذعان می‌کند علی‌رغم تمامی فعالیت‌ها و خدمات علمی و پژوهشی، فعالیت در این انجمن را بزرگ‌ترین افتخار صنفی خود می‌داند. گفتگوی ما با ایشان چند روز مانده به برگزاری یازدهمین کنگره انجمن پرستودنتیست‌ها، انجام شد. وقتی که با اشتیاق از برنامه سخنرانی‌اش در این کنگره سخن می‌گفت برایمان باور کردنی نبود که علی‌رغم این سن و سال همچنان به اموختن و شرکت در فعالیت‌های علمی می‌اندیشد.
- در زمان جوانی شما در سال‌های دهه سی تحصیل در دانشگاه چندان مورد توجه و اقبال مردم نبود. چه شد که شما تصمیم به ادامه تحصیلات خود گرفتید و چرا درحالی که در ایام گذشته پزشکی بسیار بیشتر از دندان پزشکی مورد اقبال بود، شما رشته دندان‌پزشکی را انتخاب کردید؟
- من در خانواده پر جمعیتی زندگی می‌کردم. در کودکی لثه‌های من دچار تورم شد و خونریزی می‌کرد ، مادرم من را پیش دندان‌پزشک خانمی به نام دکتر کرمیان برد و ایشان لثه‌های من را برید و مقداری هم  تنتر ید روی ان مالید.  وقتی که در سن 13 سالگی یکی از دندان‌هایم مشکل روت‌کانال پیدا کرد، باز من پیش دندانپزشک خوب دیگری رفتم و ایشان دندان مرا روت کانال کرد. ذهنیت من از دندان‌پزشکی از اینجا شکل گرفت. البته درمان ایشان با معیارهای امروزی مطلقا انطباقی نداشت و رودکانال را ناقص انجام داده بود و به شکلی امروزی که روی ریشه ها کار می‌کنند کار نکرده بود اما جالب اینکه این دندان هنوز در دهان من است و مشکل خاصی پیدا نکرده است.
من در رشته پزشکی دانشگاه تبریز قبول شدم و همزمان به عنوان رزرو در دانشگاه تهران. همانطور که می‌دانید در آن زمان ورودی رشته‌های پزشکی و دندانپزشکی و داروسازی با هم یکی بود و تفکیک نمی‌شد. اما اینکه چرا میان دندان‌پزشکی، پزشکی و داروسازی،  دندانپزشکی را انتخاب کردم، جواب قانع کننده و استدلال محکمی ندارم. چون رشته اول پزشکی بود و اکثرا این رشته را انتخاب می‌کردند و من دندانپزشکی را انتخاب کردم.
- چطور شد که پس از اتمام دوره عمومی دندان پزشکی، برای ادامه تحصیل به امریکا رفتید؟
- روزی که کنکور داشتم وقتی به دانشگاه نگاه می‌کردم ، حضور در آن برایم آرزویی دست نیافتنی بود. بعد فارغ التحصیل شدن آرزویم رسیدن به روزی بود که استاد همین دانشکده باشم و امروز به همه این آروزها دست یافته‌ام. روزهای سربازی هم موفقیت‌های زیادی به دست آوردم و وقتی در ارومیه در وزات بهداشت استخدام شدم این ورند ادامه یافت. پس از  تاسیس مطب افراد زیادی به من مراجعه می‌کردند، احساس می‌کردم موفقیت‌هایم کامل شده اما برایم کافی نبود. برای همین به امریکا رفتم تا تخصص بگیرم. یکی از انگیزه‌های من برای انتخاب رشته پروتز دکتر نواب بود. در جاهای مختلفی انترن بودم و شیکاگو تخصصم را دریافت کردم. بعدها برد واشنگتن و کالیفرنیا را گرفتم و مدتی هم با یکی از دوستهایم در مطبی مشغول شدم . اما به خاطر فرزندان و برای عشقی که به تدریس داشتم به ایران بازگشتم.
- شما دوره پرباری در تدریس و تحقیق داشتید و خدمات زیادی در حوزه دندان‌پزشکی انجام دادید. مشتاق بودم بدانم در میان تمامی این فعالیت‌ها، شاخص ترین کاری که انجام دادید چه بود؟
- من سال 1335 از دانشکده دندان‌پزشکی دانشگاه تهران فارغ التحصیل شدم و سال 42 برای تدریس به دانشگاه تهران بازگشتم. البته دو سالی افتخاری درس دادم و بعد از آن به عنوان استادیار تدریس کردم، 7 سال بعد دانشیار و 7 سال بعد از آن استاد شدم و معاون دوره‌های مختلف تخصصی بودم . تمام آیین نامه‌های دوره تخصصی را با دکتر مسگر زاده و دکتر شفق و چند تن دیگر نوشتم.  اما بهترین کارم ورود به انجمن دندانپزشکی ایران بود. البته باز هم تاکید می‌کنم که عشق زیادی به تدریس داشتم و یکی ازکارهایی که به آن اتفخار میکنم تدوین آیین نامه‌های دوره تخصصی دندانپزشکی بود. من در اکثر کمگره‌های بین الملی مانند کنگره‌های لندن، شیگاپو ، مکزیک و سیتی سخنرانی کردم و این خود افتخاری علمی بزرگی برای من به حساب می‌آید. اولین فرهنگ پروتز‌های دندانی را به کمک دکتر نواب چاپ کردم . البته به این لیست میتوان کتاب‌های دیگری مثل مطب داری نوین، اصول مقدماتی پروتز را اضافه
- راز موفقت شما در زندگی حرفه‌ای چیست؟
یکی از شعارهای من سحرخیزی است و به جرات می‌گویم این یکی از رازهای موفقیت من است. من هر روز ساعت چهار و نیم صبح بیدار می‌شوم و بعد از ورزش، صبحانه می‌خورم، اصلاح می‌کنم و حدود ساعت 8 در مطب هستم. تا ساعت 12 مریض می‌بینم . 2 ساعت استراحت می‌کنم و ساعت 4 به خانه بر میگردم. شعار دوم زندگی من وجدان کاری است. وقتی دانشگاهم تمام شد آپاندیسیتم عود کرد. وقتی وارد اتاق عمل می‌شدم با خدا عهد کردم هر انتظاری که از این جراح دارم را از خودم در قبال بیمارانم داشته باشم. سومین شعار زندگی‌ام دقت عمل و مداومت در کار است. این که کاری را نصفه رها کنید که از من گذشت و حوصله این کار را ندارم کار اشتباهی است.
- به عنوان آخرین سوال ممنون می‌شوم اگر از شکل‌گیری انجمن دندان‌پزشکی ایران و فعالیت خودتان در این انجمن بگویید
 از روزی‌که انجمن دندان‌پزشکی ایران در خیابان خردمند شمالی در مطلب دکتر تاج فعالیت خود را آغاز کرد، ما آنجا بودیم. همیشه انگیزه اینکه یک تشکیلات و سندیکای صنفی و علمی مشابه کشورهای امریکایی و اروپایی، در کشور ما باشد، در ذهن من بود. وقتی که آقایان دکتر نواب، دکتر تاج و افتخاری و سایر دوستانشان به فکر تاسیس انجمن افتادند، من نیز در کنار ایشان بودم و در جاساتشان شرکت می کردم.از ان موقع در این انجمن فعال بودم، الان هم فعال هستم و دست از کار بر نمی‌داریم  و ایده برگزاری اولین کنگره دندان‌پزشکی را نیز من دادم. به این معنی که مرحوم دکتر فرزین پیشنهاد داد سمینار بگذاریم اما من با تاسی از کنگره‌های بزرگی که در امریکا برگزار می‌شود، پیشنهاد برگزاری کنگره را دادم. اولین کنگره هم در همان راه‌روی وردی دانشکده تهران برگزار شد. متعاقب ان ما سعی کردیم این انجمن توسعه پیدا کند و همین انگیزه مداومت در کار سبب شده تا امروز که 52 سالی از ان تاریخ می گذرد، دست از کار برنداشتیم وهنوز پابرجاییم، با وجود همه مشکلاتی که بر سر راه داشتیم و متاسفانه کارشکنی‌های بعضی دوستان نامهربانمان، که قدر پیشکسوتان را نمی‌دانند. درخالی که همیشه باید قدر پیشکسوتان و شروع کننده ها را دانست. در لس آنجلس جلسه‌ای‌ بود و پزشک معروفی شروع به انتقاد از اساتید پزشکی دانشگاه تهران کرد وهمه ساکت بودند. حرف‌هایش که تمام شد من به او گفتم شما اگر به امریکا امدی و اینجا درس خواندنی تا متخصص شدی، جز این است که دیپلم دانشکده پزشکی تهران را مراکز علمی و بیمارستان‌های اینجا قبول کردند و مشابه یک انترن امریکایی به شما پست دادند؟ خودت یکی از دانش آموخته‌های دانشکده دندانپزشکی تهران هستی و با همان مدرک موفق شدی به امریکا بیایی و تخصص ات را بگیری . درست نیست که این گونه از نظامی که در آن آموزش دیده ای و رشد کرده ای حرف بزنی.
پس پشت سر افراد بسیار شناخته‌شده‌ای مثل پروفسور عدل، پروفسور شمس و دکتر عزیزی و بزرگان دیگر بد نکویید. چون انها در زمان خودشان  از بهترین‌های بودند و سواد روز را داشتند و معلومات شما را به جایی رساندند که شما را مثل یک انترن امریکایی قبول کردند. این یکی از انگیزه‌های من است که این انجمن روی پای خودش بایستد و دوستان و همکاران ما تا انجا که می‌توانند کمک کنند. انها که از نظر مدیریتی کارامدند کمک کنند. در هم به روی همه باز است.